Του τζάκο
Ορίστε. Το ξεστόμισα. Λευκή Κάλτσα. Ναι. Λευκή! Ένα ταμπού, κάτι που όταν το λες όλοι σε κοιτάζουν σαν να φώναξες δυνατά “ΣΕΞ” σε δωμάτιο γκαλερί με αφιέρωμα στο Φλούξους.
H λευκή κάλτσα έχει ιστορία δική της. Πάντοτε ερχόταν και έφευγε είτε με πολύ αγάπη είτε με πολύ μίσος.
Πηγαίνοντας πίσω οι Μπιτς Μπόιζ την τιμήσαν στις αρχές των 60′ς.
Η preppy εικόνα του κολεγιόπαιδου, Αμερικανού έβγαζε νόημα και ήταν ωραία. Οπότε από κάτω προς τα πάνω είχαμε λόουφερς, λευκή κάλτσα (μη ξεχνιόμαστεεεεε), λευκό τζιν ή υφασμάτινο τσίνος και υφασμάτινο μπόμπερ τζάκετκολέγιοεγιό-έκδοση). Ακόμα και σήμερα όμως αγκαλιά με τη ρακέτα του τένις και το 3 εκατοστά κοντό σορτς, λευκή κάλτσα θα βάλεις.
Ο Μάρλον Μπράντο το ’53 στην ταινία Δε Γουάιλντ Ουάν και η λευκή κάλτσα ξαναχτυπά, είναι κουλ, καθόλου preppy, αλήτικη και ουρμπαν! Παρόμοια εικόνα συναντάμε στους Μπίτλς. Προχωρώντας στα 80′ς ο τζάκο (ναι, ο Μάικλ Τζάξον ελληνιστή) την απογείωσε, την έκανε δική του, τόσο που αν δεν αντέγραφες όλο το στιλ φαινόσουν το λιγότερο αστείος. Και δεν ήταν εύκολο!
Η λευκή κάλτσα μπήκε στο συρτάρι, έκανε τα ρεκτιφιέ της και επέστρεψε δριμύτερη.
Προσπαθήστε να ξεχάστε αυτήν του γυμναστηρίου, ναι αυτή με τις ρίγες, αυτή που γράφει αμπίμπας και αυτή του φίλου τουρίστα πάνω σε Μπίρκενστοκ σανδάλι (ανατρίχιασα…) .
Κοίταξε γύρω σου και ρώτησε από τον τζει-τι (ναι, ο Τζάστιν Τίμπερλεικ που ακολουθεί πιστά τον τζάκο) μέχρι την “δεν-έχω-δει-πιο-κουλ-3χρονο” Αλάια Γουάνγκ και ανιψιά του Αλεξάντερ Γουάνγκ.
Βρες ένα κοντούτσικο παντελόνι και χαμηλά παπούτσια, κάνε την να φαίνεται πως την έβαλες από επιλογή και όχι γιατί όλες οι άλλες ήταν στα άπλυτα.
